Catherine Called Birdy

Lady Catherine alias Birdy, de opstandige veertienjarige dochter van Lord Rollo of Stonebridge, brengt haar dagen door met rollen in de modder, spelen met haar beste vriend en het ontwijken van haar klusjes. Wanneer haar menstruatie begint, houdt Birdy dit zo lang mogelijk voor haar vader verborgen. Daar heeft ze een goede reden voor, want ze heeft haar liefhebbende moeder Lady Aislinn zes zwangerschappen zien ondergaan, die allemaal eindigden in een doodgeboren broertje of zusje. Het laatste dat Birdy wil doen is trouwen en moeder worden.

Vanwege de extravagante leefstijl van Lord Rollo is er maar één manier om het landgoed financieel boven water te houden: Birdy uithuwelijken aan de hoogste bieder. Vanaf dat moment zien we Birdy op creatieve wijze aanbidder na aanbidder te slim af te zijn, terwijl ze in het geheim smacht naar haar oom George, de enige goede man die ze kent. Hij is als kruisvaarder het toonbeeld van de prins op het witte paard. Dat wil zeggen, totdat ze verloofd raakt met een sluwe, rijke man genaamd Shaggy Beard, die Birdy's bedrog juist aantrekkelijk vindt.

Birdy houdt een dagboek bij omdat ze een afspraak heeft met haar moeder: ze hoeft niet uit te blinken in het spinnen van wol, zolang ze haar dagelijkse beslommeringen bijhoudt in een dagboek dat ze schrijft voor haar broer. Zo leert ze schrijven en traint ze haar hersens. En het is ook de manier waarop het verhaal aan de kijker verteld wordt.

Die vertelwijze is een handige manier om sprongen in de tijd te maken, zonder dat je het idee hebt dat je iets belangrijks hebt gemist. Het taalgebruik van Birdy is ouderwets, maar in een modern jasje. Catherine Called Birdy is hierdoor goed te volgen voor jongere kijkers, waar schrijven en regisseur Lena Dunham zich vooral op lijkt te richten.

Bella Ramsey kan goed haar ei kwijt in de rol van Birdy. Helaas beroven bepaalde keuzes van Dunham haar van wat een transformationele coming-of-age zou moeten zijn. In plaats van de waarde in en van zichzelf te ontdekken, wordt ze een jonkvrouw die door een man gered moet worden. Een verhaal dat we ondertussen wel kennen. Hoewel dit zorgt voor een emotionele finale, vooral voor haar vader, ontneemt het Ramsey - en Catherine - een grote mogelijkheid tot zelfverwezenlijking. De feministische ondertoon wordt daarmee tenietgedaan.

De film wordt wat ongemakkelijk wanneer wordt gesuggereerd dat Catherine eigenlijk gevoelens heeft voor haar oom. Een scène waarin ze samen tijd doorbrengen in de tuin wordt voorzien van het nummer My Boyfriend's Back van The Angels. Ze is zelfs jaloers wanneer hij van plan is te trouwen. Maar het is ook begrijpelijk, aangezien hij de enige van de familie is die haar echt begrijpt. Dat op zich is genoeg voor de kijker om met Catherine mee te leven, zonder dat Dunham een subplot toevoegt dat rechtstreeks uit House of the Dragon lijkt te komen.

Elke verfilming moet kiezen welke elementen van het bronmateriaal moeten worden behouden en wat overboord mag worden gegooid. Voor niet-kenners van het boek is het merkbaar dat, zoals zo vaak bij boekverfilmingen, niet al het geschreven werk wordt gebruikt. Hierdoor mist een bepaalde diepgang, wat vooral tegen het einde merkbaar is. Desondanks is Catherine Called Biry erg vrolijk en werkt de energie van Ramsey aanstekelijk.